Obliczanie powierzchni użytkowej nieruchomości nie jest takie oczywiste, jakby mogło się wydawać. Wynika to z faktu, że przyjmuje się jej różne metody obliczania, a poza tym jest ona odmiennie definiowana w zależności od przeznaczenia danej nieruchomości. To z kolei sprawia, że powierzchnia użytkowa tej samej nieruchomości może być różna. Warto więc nieco rozeznać się w tym temacie i poznać zasady wyliczania powierzchni użytkowej domu czy mieszkania.
Powierzchnia użytkowa i różne jej definicje
Powierzchnia użytkowa nieruchomości, najprościej rzecz ujmując, to łączny metraż wszystkich pomieszczeń. Niemniej jednak zasady obliczania oraz definiowania powierzchni użytkowej regulują następujące ustawy:
– o podatkach i opłatach lokalnych;
– o podatku od spadku i darowizn;
– o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy.
Każdy z przepisów nieco inaczej definiuje powierzchnię użytkową, a kluczem do jej obliczania staje się cel wykonywania pomiarów. W związku z czym powierzchnia użytkowa danej nieruchomości obliczana na przykład w celu ustalenia podatku od nieruchomości może być wyższa od tej, która będzie szacowana przy zgłoszeniu darowizny. Dzieje się tak dlatego, że wysokość podatku od nieruchomości jest determinowana powierzchnią użytkową danej nieruchomości, która będzie obejmowała jej części naziemne oraz podziemne, a więc garaże, piwnice, suteryny czy też poddasze użytkowe, co w przypadku szacowania podatku od spadków i darowizn nie jest brane pod uwagę.
Zobacz także: Nowe mieszkania przy Alei Pokoju
Obliczanie powierzchni użytkowej
Mierzenie powierzchni użytkowej danej nieruchomości liczy się dodając po kolei metraż poszczególnych pomieszczeń znajdujących się na wszystkich kondygnacjach. Warto tutaj podkreślić, że przez kondygnację należy rozumieć część budynku zawartą pomiędzy sufitem a podłogą, mającą w świetle minimum 1,90 m wysokości.
Najprościej dokonuje się pomiaru pomieszczeń, których wysokość jest równa lub większa niż 2,20 m. W tym przypadku mierzy się po wewnętrznym obrysie ścian. Sprawa się nieco komplikuje kiedy mamy do czynienia choćby z mieszkaniem ze skosami. Wówczas należy ustalić, w którym miejscu pomieszczenia mają wysokość 2,20 m oraz 1,40 m oraz dokonać pomiaru zgodnie z następującymi zasadami:
– wysokość 2,20 m i więcej – pomiar po obrysie;
– wysokość mniejsza niż 2,20 m oraz większa niż 1,40 m – pomiar dzieli się na pół;
– wysokość mniejsza niż 1,40 m – pomiar należy pominąć.
W zależności od przyjętej normy pomiaru pomieszczenia dokonuje się:
– na wysokości 1 m przy stanie surowym nieruchomości (bez balkonu);
– po podłodze, włączając powierzchnie zewnętrzne – np. balkon, loggia.
Powierzchnia całkowita, użytkowa i zabudowy – różnice
Warto również podkreślić, że w przypadku powierzchni domu rozróżnia się trzy rodzaje powierzchni: całkowitą, użytkową oraz zabudowy. Powierzchnia użytkowa to oczywiście metraż wszystkich pomieszczeń obliczany po wewnętrznej długości wykończonych ścian, ale w przypadku domu rozróżnia się jej dwa rodzaje:
– powierzchnię podstawową – obejmującą pomieszczenia takie, jak salon, sypialnie i pokoje (niezależnie od ich przeznaczenia);
– powierzchnię pomocniczą – obejmującą pomieszczenia typu: kuchnia, łazienka, schody garaż, taras, balkon.
Natomiast powierzchnię całkowitą domu stanowi łączna powierzchnia wszystkich kondygnacji (mierzona po obrysie zewnętrznym) obejmująca schody zewnętrzne, balkony, zjazd do garażu itp, Z kolei powierzchnia zabudowy to powierzchnia całkowita domu dodatkowo powiększona o pozostałe obiekty znajdujące się na działce.
