Jest bardzo prostym badaniem, a mimo to – może dostarczyć cennych informacji o funkcjonowaniu całego organizmu.
Analizę moczu nie bez powodu zleca się tak często, jak jest to konieczne – przygotowanie próbki jest nieinwazyjne, a wynik nierzadko stanowi podstawę dalszej diagnostyki. Kiedy należy zdecydować się na badanie moczu?
Kto powinien systematycznie wykonywać analizę moczu?
Analiza moczu należy do grupy badań podstawowych i jest zlecana w ramach rutynowych wizyt lekarskich. Badanie moczu regularnie powinny wykonywać osoby zmagające się z cukrzycą, kamicą nerkową lub nawracającymi infekcjami dróg moczowych, a także – kobiety w ciąży. Powodem wizyty w laboratorium powinny być także niepokojące objawy, jak się okazuje – nie tylko ze strony układu moczowego, wśród których należy wymienić:
– uczucie parcia na pęcherz;
– uczucie niepełnego oddawania moczu;
– konieczność częstego korzystania z toalety, głównie w nocy;
– ból w trakcie oddawaniu moczu, któremu najczęściej towarzyszy pieczenie;
– zmiana wyglądu oddawanego moczu, głównie barwy, konsystencji i zawartości;
– częste bóle brzucha, zwłaszcza w okolicy podbrzusza;
– infekcja, której towarzyszy gorączka;
– widoczne objawy żółtaczki (np. zażółcona skóra lub błony śluzowe);
– rozpoznane nadciśnienie tętnicze;
– zdiagnozowana przewlekła choroba nerek.
Analiza moczu sprzyja diagnostyce niektórych chorób
Analizę moczu zleca się w celach przesiewowych (np. przed podaniem znieczulenia), kontrolnych (w celu monitorowania stanu zdrowia) i diagnostycznych (u osób wykazujących objawy choroby). Wynik prostego badania najczęściej służy dalszej diagnostyce, tym bardziej że na podstawie barwy, zapachu i zawartości moczu można przypuszczać wystąpienie m.in.
– infekcji dróg moczowych (mocz chorego charakteryzuje lekko kwaskowy zapach, dodatkowo może być lekko mętny);
– cukrzycy (wówczas ciężar właściwy moczu wykracza poza przyjęte normy);
– niewydolności nerek (ciężar właściwy moczu jest niższy niż przyjęte normy);
– uszkodzenia wątroby lub żółtaczki (o problemie może świadczyć zwiększone wydalanie urobilinogenu);
– uszkodzenia układu moczowego, marskości wątroby albo gruźlicy (liczba erytrocytów przekracza trzy w polu widzenia);
– bakteryjnego zapalenia dróg moczowych (liczba leukocytów przekracza 10 w polu widzenia).
